In 1989, dus 35 jaar geleden, kwam Klaas in ons leven toen De Camp zijn deuren opende. Bijna dagelijks kwam Klaas bij ons een kopje koffie of een biertje drinken. Klaas voelde zich heel erg thuis bij ons. Hij kwam graag naar ons sportcafé toe.
We denken met hele mooie en warme herinneringen terug aan ‘onze’ Klaas. Want, hij was (al ruim voor 1989) al jaren volleybal scheidsrechter in de Wielewaal. En een hele goeie ook, want ondanks zijn beperking liet hij zich de kaas niet van zijn brood eten. Klaas moest vaak op donderdagavond en zaterdag fluiten.
Als spelers dachten, hij hoort mij toch niet als ik hem uitscheld, dan hadden ze serieus pech, want Klaas kon supergoed liplezen. Hij kon ze heel goed duidelijk maken als hij het ergens niet mee eens was. Menig kaart is in die tijd door hem uitgedeeld, en terecht.
Klaas werd in de beginperiode van De Camp ook gevraagd of hij scheidsrechter wilde worden bij de zaalvoetbal. Ook daar werd al snel duidelijk dat hij strikte regels had en dat er niet met hem te sollen was. En bleef je tegen hem praten, je raadt het al … Daar was die kaart weer. Want Klaas was de scheids!
Op maandag was er elke twee weken klaverjassen. Daar sloot hij zich ook gelijk bij aan. Dat spel lag hem wel. En hij had er veel plezier in. Klaas zocht graag de gezelligheid op.
Klaas was altijd oprecht geïnteresseerd in iedereen. Hij had ook altijd gelijk door als er iemand ziek was van ons team. Of met vakantie. Hij had daar, zo denken wij, een speciale ‘antenne’ voor. Zo betrokken was hij bij alles wat we deden.
Klaas was ook erg trots op zijn nichten en neefjes. Hij liet altijd vol trots een foto zien als er weer één was geboren. En in de loop van de tijd werden dat achternichtjes en achterneefjes, want tja, in die 35 jaar ging dat uiteraard allemaal door.
Hij kwam ook heel graag naar onze Camp-feesten. Daar genoot hij echt van. Sowieso van alle gezellige mensen om hem heen. En de muziek/bas stond zo hard dat hij die ook voelde. Hij had dan de hele avond een lach op zijn gezicht.
Na het overlijden van zijn moeder kwam hij bij ons om de hoek wonen. Bosrand nummer 3 werd zijn eigen stekkie.
Dat was voor ons beiden erg fijn. Hij kon al wandelend in de avond even een bakkie koffie doen en dan ging hij weer. En wij konden stiekem een oogje in het zeil houden. Want ja, zoals eerder aangegeven, hij was ons erg dierbaar.
Wat hebben we veel meegemaakt met Klaas. We hebben ontzettend veel lol gehad met zijn allen. Vooral op zaterdagavond als de volleybalvereniging haar wedstrijddag bij ons had, dan bleef hij graag tot in de late uurtjes in ons sportcafé. Afscheid nemen vond hij dan lastig op zo’n avond. Dat deed hij dan minstens 3 keer .
Het was mooi om te zien dat de volleyballers hem allemaal in hun hart hadden gesloten. Iedereen was erg gek met hem. En dat was bijna altijd wederzijds. Klaas was open en spontaan naar iedereen. Maar een enkeling vond hij wat minder, en daar was hij dan ook erg duidelijk in .
Toen Klaas 65 jaar werd hebben we een surprise-feestje voor hem georganiseerd. Zo ontzettend mooi om te zien hoe verrast hij was. Hij is die middag ook erg verwend en er waren erg veel mensen die hem kwamen feliciteren. Want ja, als je in de hele regio fluit, dan kennen heel veel mensen je. En die waren er dan ook. Een hele waardevolle middag voor onze Klaas.
Die dag is er een foto gemaakt van Klaas met Jan, Janny en Jolanda. Die foto hing tot aan Klaas zijn overlijden in zijn woonkamer, zo zagen we laatst toen we afscheid van Klaas kwamen nemen. Die foto gaan we natuurlijk een ere plekje geven in ons Sportcafé. We zijn de familie van Klaas dankbaar dat we die foto krijgen.
Klaas voelde ook als een familielid. Familielid van De Camp. Vooral in de Corona periode hielden we Klaas goed in de gaten. Die 2 jaar waren voor hem extra zwaar, want hij mocht nergens meer heen. We kwamen Klaas regelmatig even een soepje langsbrengen. Konden we gelijk mooi even bijpraten. Op een gegeven moment had hij het puzzelen ontdekt. Dat was een mooi tijdverdrijf voor hem. Samen met Janny en Teunie rouleerde jullie de puzzels.
In mei 2023 kregen we te horen dat Klaas ziek was. Hij sloeg zich er dapper doorheen. Maar al snel had hij erg veel last van bijwerking en was alles erg vermoeiend.
Zijn bezoekjes aan het sportcafé werden al snel minder. Wederom gingen we weer regelmatig met een soepje langs en even te kletsen.
We zwaaiden ook allemaal trouw naar hem als we langsfietste, want hij hield alles goed in de gaten vanaf zijn plekje op de bank. Waar op een gegeven moment ook zijn bed stond.
Klaas heeft nu de rust gevonden, de rust die hij verdiende. Onze dappere Klaas.
Nooit meer zwaaien, nooit meer op zijn vaste plekje aan de bar in ons sportcafé. We gaan je missen lieve vriend. Vaarwel.